Home sweet home!

Dit was het dan. De allerlaatste blog met de allerlaatste foto’s en het allerlaatste filmpje van de allerlaatste week. Dat wordt tijd ook, want de afgelopen maanden hebben we jullie bestookt met 28 blogs, 978 foto’s en 16 filmpjes. Na zes en halve maand, oftewel 198 dagen, is het geld op en is het tijd om naar huis te gaan. Maar wat hebben we genoten, en hopelijk hebben jullie op afstand een klein beetje meegenoten. Voordat we echt afscheid gaan nemen, eerst nog even terug naar onze laatste dagen.

Maandagmiddag namen we de bus vanuit Singapore naar Maleisië, Malakka om precies te zijn. Na ’s avonds al gezellig wat op de kleine night market te hebben gegeten, was het de volgende dag tijd om dit koloniale stadje te verkennen. De Nederlandse roots waren hier nog goed terug te vinden. Via een oerhollands molentje liepen we naar ‘Dutch Square’ waar onder andere het ‘Stadthuys’ te vinden was. Een stukje verderop was de ruïne van St. Paul’s Cathedral te vinden waar een heleboel grafstenen van overleden Nederlandse VOC-koopmannen en hun familieleden uit de zeventiende eeuw lagen. Volledig in het oud Nederlands beschreven, dus zelfs voor ons in principe niet te lezen. Om even af te koelen dachten wij een lekkere ijskoffie te bestellen. Na onze twee euro overhandigd te hebben, kregen we twee emmers met koffie van het mevrouwtje terug. Na tien minuten met volle overgave door het rietje van mijn emmer te hebben gezogen, was nauwelijks te zien dat er überhaupt uit gedronken was. Martijn slaagde erin de bodem te bereiken, maar mijn emmer eindigde helaas in de prullenbak. Hierna was het tijd om Malakka van boven te bekijken. In een hoge toren gingen we al draaiend de lucht in. Erg grappig om al die rijtjeshuizen met dakpannen van boven te zien. ’s Middags hebben we nog door Chinatown gewandeld, zittend langs de rivier genoten van een versgeperst sapje en een oliebol gegeten. Oh jazeker!

Woensdagmiddag namen we voor een schamele twee euro de bus naar Kuala Lumpur, de stad waar het in oktober allemaal begon. Waar we tijdens ons eerste bezoek aan deze stad verschrikt, verdwaasd en chagrijnig rondliepen door deze wat ons betreft vieze en lelijke stad, was het nu een zeer geslaagd bezoek en genoten we met volle teugen. We zijn onze cultuurshock inmiddels dus wel te boven!

Donderdag begon de dag met een bezoek aan de KL Tower. Vanaf ruim 400 meter hoogte krijg je hier een fantastisch uitzicht over de stad en de imposante Petronas Towers. Na hier een tijdje van het prachtige uitzicht te hebben genoten, was het tijd om de Petronas Towers nog een keer van dichtbij te bewonderen. We schoten ook nog even exact hetzelfde plaatje als we ruim een half jaar geleden hadden gedaan, dit keer met heel wat beter weer en een beter humeurtje gelukkig. Vervolgens hebben we lekker rondgelopen door KLCC park en de metro genomen naar de Central Market, om nog een laatste keer over zo’n gezellig marktje te struinen. ’s Avonds genoten we nog een keer van een lekker bordje noodles op de lokale Night Market om daarna weer richting de Petronas Towers te lopen waar ’s avonds een mooie licht- en geluidshow wordt gegeven bij de grote fontein in het park. Nog even een laatste keer genieten van de zwoele avonden die je hier hebt zodra de zon onder is, het mensen kijken en de heerlijk relaxte sfeer.

Gisteren was het vooral belangrijk zo relaxt mogelijk de dag door te komen, toen het nog kon! We hebben lekker uitgeslapen, ontbeten, gedoucht, voor de allerlaatste keer onze tassen ingepakt en verder werd de dag vooral doorgebracht op bankjes in parkjes om vooral niet te moe te worden, want we hadden een lange nacht voor de boeg. Om half twaalf gisteravond pakten we voor de zeventiende en laatste keer het vliegtuig, om zestien uur later om half tien Nederlandse tijd op Schiphol te landen.

Het was ons een waar genoegen om jullie een klein beetje mee te nemen op onze reis, die ons bracht in 71 steden en dorpjes, verdeeld over elf landen in twee werelddelen. Dit alles leverde ons veertig paspoortstempels op. Verder slikten we 128 malariapillen en reden we op negentien verschillende scootertjes, eigenlijk altijd zonder kilometerteller, en met gevaar voor eigen leven.Vanavond kruipen wij, na de afgelopen maanden in 81 verschillende bedjes te hebben geslapen, lekker weg in ons eigen bedje om hopelijk nog lang na te dromen over onze fantastische reis.

Want fantastisch, dat was het! Waar we in Nieuw-Zeeland kennismaakten met de meest prachtige natuur die we ooit hebben gezien, maakten we in Azië kennis met een totaal nieuwe cultuur inclusief bizarre gewoontes, normen en waarden. Het was even wennen, maar wat hebben we gelachen om én met al deze mensen. En wat hebben we veel geleerd. Waar we op het begin uiterst links met zo’n vijftien kilometer per uur op ons scootertje van A naar B probeerden te komen, racen we nu zoals het hier hoort kriskras met zo’n zestig à zeventig kilometer per uur tussen alles en iedereen door. Dit fenomeen is tevens één van onze grootste vragen die waarschijnlijk altijd onbeantwoord zal blijven. Waarom rijden alle Aziaten als bezetenen terwijl ze na aankomst op hun bestemming in negen van de tien gevallen gaan slapen, luieren of voor zich uitkijken? We zullen het nooit weten. En waar we op het begin met opgetrokken neusjes keken naar al het onbestemde voedsel, eten we nu waar de locals eten en happen we alles weg. Jullie zouden ons ook eens een zesbaans Aziatische weg zonder stoplichten over moeten zien steken! Daarnaast hebben we een ongelooflijke portie geduld opgebouwd en hebben we, na alles wat we gezien hebben, geleerd wat meer waardering te hebben voor alles wat we in Nederland hebben. Want dat het allemaal niet zo eerlijk verdeeld is overal hebben we inmiddels van dichtbij mogen meemaken. Wat zijn wij dan geluksvogels! Geluksvogels van de bovenste plank als je daarnaast ook nog eens bedenkt hoe soepel deze reis verlopen is: altijd veilig van A naar B gekomen, nooit bestolen, beroofd of opgelicht en nooit ziek geworden van het eten, wat nog niet veel backpackers in Azië is gelukt als we de verhalen mogen geloven. En bovendien nooit opgegeten door één van de enge insecten in onze bedden. Oftewel: we hebben het overleefd!

Voor nu allemaal bedankt voor het volgen en al jullie leuke reacties! En geen zorgen: Martijn en Plien will hit the road again!

P.S. De laatste foto’s en het laatste filmpje staan op jullie te wachten!