Van sloeberige backpackers tot luxe vakantiegangers

We zijn sinds een paar dagen in het laatste land van onze reis aangekomen: Indonesië! De laatste paar weken zullen we hier genieten op Bali en Java. Straks meer over de eerste dagen op Bali, eerst nog even terug naar de laatste dagen op de Filipijnen.

Maandag dachten we te gaan kayakken om wat strandjes en eilandjes in de omgeving van Port Barton te gaan bekijken. Slechts een paar meter uit de branding verwijderd kwamen we erachter dat dat nog weleens een lastig verhaal kon gaan worden. Een hele sterke stroming die de ene kant op stond en een fikse wind die precies de andere kant op waaide zorgde ervoor dat we konden peddelen wat we wilden, maar vooruit kwamen we niet. Al rondjes draaiend verlieten we met drie peddelslagen alvorens in het volgende rondje te belanden de baai van Port Barton. Maar we gaven niet op, peddelden alsof ons leven er vanaf hing (wat halverwege de middag ook daadwerkelijk het geval zou zijn, daarover later meer) en kwamen via een mooie palmbomenplantage bij White Beach aan. Dat wil zeggen, we kwamen al rondjes draaiend in de buurt van White Beach, aanleggen was een tweede. Na enkele mislukte pogingen lukte het ons en dreven we het strand op. En wat voor een strand. Een strand dat je normaal gesproken eigenlijk alleen op de achtergrond van je Windows 98 computer ziet. Een fantastisch wit strand, wuivende palmbomen, een turquoise gekleurde zee en een hangmat tussen twee palmbomen. Wat wil een mens nog meer. Hier hebben we heerlijk een tijdje uitgerust van het kayakgeweld. Wat gezwommen, wat in de hangmat gewiebeld, een meloentje weggehapt en nog lekker wat van ons afgekeken over de prachtige zee. ’s Middags had de volgende stop een zandbank moeten zijn. Al rondjes draaiend baanden we ons een weg door de golven richting de zandbank. Maar na een tijdje te hebben gepeddeld zonder ook maar dichter bij de zandbank in de buurt te komen gaven we de moed op. Een saillant detail was dat de golven inmiddels steeds hoger begonnen te worden waardoor ook het waterpeil in onze kayak begon te stijgen. Maar we bleven rustig en hapten al rondjes draaiend, midden op open zee een lekker banaantje weg. We besloten dat we de rest van de stops maar moesten vergeten en beter thuis konden proberen te komen. Na een lichtelijk paniekelijk uur dreven we in onze half gezonken kayak het strand van Port Barton op. Eén zwemvest, wat longen en Martijns stem lichter, dat wel. Onze gillende keukenmeid trok het soms allemaal even niet meer. De rest van de middag hebben we heerlijk gerelaxt in onze hangmat om bij te komen van het avontuur.

Dinsdag begonnen we aan onze tocht die ons uiteindelijk terug naar Manilla zou brengen om vanuit daar naar Bali te vliegen. De eerste stap was een minibus die ons die ochtend van Port Barton naar Puerto Princesa bracht. Terug in de bewoonde wereld hebben we ons daar een middagje vermaakt met eindelijk weer enigszins werkend internet. De volgende ochtend vlogen we van Puerto Princesa terug naar Manilla, waar ons avontuur op de Filipijnen een kleine maand geleden was begonnen. Aangekomen in deze vieze stad lieten we ons snel door een taxi naar het hotel brengen om hier vervolgens tot heel vroeg de volgende ochtend niet meer uit te komen. Nadat er vorige week al wat zaken het leven lieten vanwege de duur van onze trip, hield onze powerbank het die avond voor gezien door letterlijk in rook op te gaan. Een dag eerder was één van de usb-poorten van Martijns laptop er al mee opgehouden. We zijn benieuwd naar het volgende slachtoffer! Om vier uur ’s ochtends ging de wekker alweer om onze volgende vlucht van Manilla naar Bali te halen. Het is dat het pikkedonker was, maar verder leek het in niets vier uur ’s nachts. Het was een drukte van belang op straat. Verkoopmeneertjes liepen nog steeds gezellig met hun koopwaar langs de straten. Kookmevrouwtjes stonden nog steeds lekker te kokkerellen en een wielrenner had dit tijdstip uitgekozen voor zijn rondje die dag. Door al deze drukte kwamen we ondanks het vroege tijdstip in een heuse file terecht. Maar niet veel later bereikten we het vliegveld en een paar uur later waren we via een korte stop in Kuala Lumpur onderweg naar Bali. José was inmiddels ook al bijna achttien uur onderweg om een paar uur na ons ook op het vliegveld van Bali te landen. De vakantie kon beginnen! Na met een taxi naar het hotel te zijn gespeerd konden we die avond de vakantie nog mooi even inluiden met een lekker drankje.

Vrijdag stond er een relaxte stranddag op de planning. Na een fantastisch ontbijt bij één van de honderden heerlijke eettentjes die Bali rijk is, liepen we bij ons hotel de straat uit om een paar minuten laten op het strand te belanden. In plaats van al zandhappend op een handdoek op het strand te liggen, streken we nu zeer luxe op een strandbedje neer. Met een luxe parasol, aangezien zonnebaden met een beginnende kaaskop significant meer schaduw vereist, hebben we een heerlijke relaxte dag op het strand doorgebracht. Een duik in de woeste zee, een beetje zonnen, nog wat spartelen en genieten van de surfers die de hoge golven trotseren waarbij de meest interessante exemplaren de toeristen zijn die in hun surfklasje denken te kunnen surfen na wat te hebben rondgekeken naar de echte surfdudes om zich vervolgens met gevaar voor eigen leven (en dat van nietsvermoedende rondzwemmende toeristen) in een golf te werpen om daarna te worden gelanceerd en al zand- en waterhappend op het strand aan te spoelen, het was een mooie dag. ’s Avonds hebben we kennisgemaakt met de Indonesische keuken en een heerlijke nasi goreng verorberd, daar zullen nog vele bordjes van volgen!

Zaterdag stond er nog een stranddag op de planning, zodat José nog een dagje kon acclimatiseren. Een dag die eruitzag zoals de dag daarvoor: luxe strandbedjes, een duik in de zee, lekker zonnen, kijken naar de surfende toeristen die geen greintje meer talent hadden ten opzichte van de dag daarvoor en wat spelen met onze nieuw aangeschafte bal, het was wederom een mooie dag. ’s Avonds werd er lekker een hapje gegeten en hebben we een wandeling door de straten van Seminyak gemaakt. Vandaag hebben we scooters gehuurd om naar Canggu, een plaatsje verderop, te rijden. Na een fantastisch paasontbijt in weer zo’n heerlijk tentje, waar we tot voor kort als arme backpackers alleen nog maar kwijlend langs op konden lopen, gingen we op weg naar een mooi strand. Hier aangekomen bleken de golven nog hoger te zijn dan de voorgaande dagen. Na een korte poging tot zwemmen, werden we alledrie weer op het strand terug gesmeten en besloten we maar even op onze handdoekjes te blijven liggen. Dit keer geen luxe strandbedjes, wat voor José even wennen was. Ook de zon, het zand, het water en de zwerfhonden, oftewel alle aanwezige factoren, waren even wennen. Toen het water zich ook nog richting onze handdoeken begon te bewegen was het tijd om op te stappen. Met onze scooters reden we naar Echo Beach, het bekende surfstrand van Canggu. Hier waren de golven zo mogelijk nog hoger, werden we nog harder op het strand gesmeten, maar waren er wel weer strandbedjes. Terwijl José vanaf het strandbedje met een opgetrokken neusje naar het zand, de zon, het water en de zwerfhonden keek, lieten Martijn en ik ons nog een beetje rondsmijten in de zee. Een leuke bijkomstigheid was dat op dit strand alleen de echte surfdudes aan het surfen waren wat zorgde voor hele gave shows op de metershoge golven. Na een lekkere lunch met uitzicht op de zee gingen we er weer vandoor met onze scooters om een bezoekje te brengen aan Tanah Lot, een Hindoeïstische tempel die zich midden in de zee bevindt. De route er naartoe over een slingerende weg tussen de rijstvelden door was een mooie kennismaking met wat eerste natuur op Bali. De temperatuur was inmiddels behoorlijk opgelopen, dus al zwetend baanden we ons een weg door de toeristische mensenmassa om de tempel te bekijken. Het was het glibberen wel waard want de tempel op een rots midden in de zee waar de golven met geweld op kapot sloegen was heel gaaf om te zien. Na wat plaatjes te hebben geschoten en wat rond te hebben gelopen was het mooi geweest en werd het grote temperatuurverschil met Nederland José te veel. Maar voor ze aan haar welverdiende ijsje kon gaan beginnen werden we opgemerkt door wat Aziatische toeristen die nog wat blonde meisjes zochten voor een foto aan de muur. Na een kleine fotosessie mochten we gaan.

Op de terugweg naar Echo Beach kreeg José haar vuurdoop in het Aziatische verkeer. Uit voorzorg was ik maar bij Martijn achter op de scooter geklommen, maar het ging haar prima af! Teruggekomen bij Echo Beach streken we neer bij een strandtent om daar genietend van de zonsondergang een kokosnootje leeg te slurpen en een bordje nasi weg te happen. In een hysterische driekwartier reden we vervolgens op onze scootertjes door het donker naar huis. De enorme drukte, José’s angstig vastgeklemde beentjes om me heen, het feit dat we met twee scooters rijden niet helemaal gewend waren waardoor ik Martijn zo nu en dan verloor, een navigatiesysteem dat tetterend in mijn oor nog wat aanwijzingen probeerde te geven en een local die weer eens wilde inhalen waar dat natuurlijk überhaupt geen optie was om vervolgens onderuit te gaan maakten het een interessante rit. Ook dit hebben we gewoon overleefd!

Morgen reizen we door naar onze volgende bestemming: Ubud. Hier wacht een prachtige villa met zwembad op ons, geen slecht vooruitzicht! Naast relaxen bij onze villa gaan we ook het binnenland van Bali bewonderen. De eerste kennismaking met Bali is in ieder geval een hele prettige!

P.S. De laatste foto’s en het filmpje van de Filipijnen en de eerste foto’s van Bali staan alweer online!