Heel veel wikken, wegen en regen
2 april 2017 - Sabang, Filipijnen
We zijn alweer op het laatste eiland van de Filipijnen aangekomen, vanmorgen zijn we namelijk van Cebu naar Palawan gevlogen en hebben we ons op geheel Filipijnse wijze naar Sabang bewogen. Daarover straks meer sappige details, eerst nog even terug naar het eiland Cebu.
We waren vorige week al aangekomen in Moalboal, waar we zondag al meteen fijn gesnorkeld hadden. Maandag huurden we een scooter en gingen we op weg naar de Kawasan Falls. Na een mooie rit langs de zee en een korte wandeling de jungle in kwamen we bij de prachtige waterval aan. Van de rots stortte het water naar beneden om uit te komen in een kraakhelder en felblauw meertje. Het had nog het meeste weg van zwemmen in een zwembad maar dan heerlijk zonder die chloorlucht. Fantastisch om dit zo midden in de natuur aan te treffen. Na heerlijk een poosje in het water te hebben rondgesparteld en allebei heel dapper vanuit het kleine grotje achter de waterval door de waterval heen te zijn gezwommen was het tijd om de andere twee watervallen te bekijken. Aangezien we inmiddels nogal verwend zijn na alles wat we gezien hebben deze trip konden we van deze watervallen niet echt meer onder de indruk raken. Maar het was alsnog een fijn plekje om te lunchen. Tot dat nieuws bekend werd bij de mieren die zich tot dan toe goed verscholen hadden en we het voor gezien hielden. Onze volgende stop was White Beach. Een fijn strand in de buurt van Moalboal. Het weer zat niet helemaal mee maar we moesten en zouden op het strand liggen. Deze gedachte deelden de andere bleke westerlingen op het strand met ons die net als wij dapper bleven liggen toen het tot overmaat van ramp begon te regenen en de locals er vandoor gingen. Gelukkig bleef het bij een kort buitje en werd het later die middag toch nog redelijk weer.
De volgende dag stond een dagje bakken op het strand en snorkelen op de planning. Helaas zat het weer niet mee en was het zwaar bewolkt. Die ochtend hebben we ons vermaakt met het plannen van de trip naar Java over een paar weken en 's middags hebben we op het strand toegekeken hoe andere toeristen wel een poging tot snorkelen deden en daarbij half verzopen aanspoelden omdat de grote golven hun snorkeltjes constant lieten vollopen. Eigenwijs van hen, hilarisch voor ons. Bij de locals zijn we nog steeds populair. Dit keer merkten twee kleine meisjes ons op, die vervolgens bleven hangen om mij een semi professionele, maar eigenlijk best lekkere massage te geven. 's Avonds gingen we lekker een hapje eten met onze Nederlandse buurvrouw. Het was een hele gezellige avond, totdat ze met het nieuws kwam dat de regering het gebied in de Filipijnen waar een negatief reisadvies voor geldt had uitgebreid. Dit vanwege een reële kans op terroristische aanslagen op burgerdoelen en kidnappingen. Sinds kort hoorde daar nu ook de kust van Bohol bij, het eiland waar wij een dag later naar zouden afreizen. Dit gooide even roet in het eten, want een negatief reisadvies negeren leek ons gezien de berichten uit het zuiden van de Filipijnen niet echt aantrekkelijk. Nog een paar dagen rondhangen in Moalboal waar we het nu wel gezien hadden echter ook niet en we hadden nou eenmaal nog wat tijd te doden omdat we zondag pas naar Palawan zouden vliegen. Uiteindelijk besloten we toch een dag langer in Moalboal te blijven om nog even na te denken en eventueel naar alternatieven voor die komende dagen te zoeken.
Woensdagochtend besloten we na wat uitzoekwerk de volgende dag toch naar Bohol te gaan, er vanuit gaande dat het allemaal wel los zou lopen. 's Middags trok de bewolking die er die ochtend helaas weer was gelukkig weg en konden we lekker gaan snorkelen. Het was weer een groot succes want na een tijdje rond gezwommen te hebben, kwamen we de zeeschildpad van een paar dagen geleden weer op het spoor. We snelden er met de camera achteraan om de schildpad in actie op camera te krijgen en voor we het wisten waren we een enorm eind uit de kust en moesten we tegen de stroming in terug zien te komen. Maar het was het waard, want wat was dit gaaf om te zien! Naast de schildpad waren er die middag nog veel meer gave dieren te zien, dus het was een geslaagde snorkeltrip.
Donderdag verlieten we Moalboal dan toch echt. Na het weerbericht van Bohol en Palawan te hebben vergeleken hebben we zelfs nog gekeken naar de opties om de vlucht van zondag om te boeken en eerder naar Palawan af te reizen. Hier bleek helaas een te groot prijskaartje aan te hangen en dus gingen we alsnog met de bus weer terug naar Cebu om daar de ferry naar Bohol te nemen. Het was dus op z'n zachtst gezegd een paar dagen wikken en wegen daar in Moalboal. De trip die dag zag er als volgt uit: tricycle, bus, wandeling, ferry, tricycle en tot slot een jeepney om uiteindelijk om zeven uur 's avonds in Alona Beach aan te komen. De weersvoorspellingen waren ook hier helaas niet fantastisch, dikke pech. We besloten de volgende dag toch een scooter te huren voor een roadtrip naar de attractie waar onze hele trip naar het tegenwoordig schijnbaar levensgevaarlijke Bohol om te doen was: de Chocolate Hills. Dit is een vrijwel vlak plateau waarop in een gebied van ongeveer vijftig vierkante kilometer bijna 1300 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels te vinden zijn. Ze hebben door verwering en erosieverschijnselen deze vorm gekregen en zijn begroeid met gras dat in het droge seizoen een chocoladebruine kleur krijgt, vandaar de naam. Het was de tocht van zestig kilometer heen en zestig kilometer terug zeker waard, want het was een heel apart en grappig verschijnsel om te zien. Helaas was het weer inderdaad zoals voorspeld en viel de regen met bakken uit de hemel. We besloten even lekker op te drogen en op te warmen met, hoe toepasselijk, hot chocolate, die vers op het vuur werd gekookt van chocola uit de regio. Het bocht was helaas niet te drinken.
Zoals ik al vertelde verbleven we op Bohol in Alona Beach omdat we op Bohol ook graag wat tijd op het strand hadden willen vertoeven en Alona Beach een prachtig strand zou moeten hebben. Van dit strand hebben we gisterochtend vijf hele minuten genoten voor we op de opnieuw vrij bewolkte dag terug naar Cebu reisden. Na al een tijdje langs de weg te hebben gestaan om in een jeepney te kunnen springen als die voorbij zou komen, werden we ongeduldig, gooide ik m'n blonde vlecht in de strijd en zaten we een minuut later in een tricycle voor een verrassend goedkoop ritje naar de ferry. De zon scheen zowaar, dus we hebben tijdens de tocht terug naar Cebu heerlijk op het buitendek vertoefd. Die avond aten we bij de Thai bij ons hotel om de hoek die we tijdens ons eerste verblijf in Cebu ontdekt hadden en waren we weer even terug in Thailand, heerlijk!
Vanochtend stonden we in alle vroegte op om de vlucht naar Puerto Princesa op Palawan te halen. Met dit keer maar een half uurtje vertraging kwamen we om kwart over tien aan op het vliegveld van Puerto Princesa. Na vanuit de lucht al gezien te hebben dat er geen strand te bekennen was en we de Filipijnse steden liever laten voor wat ze zijn, besloten we onze geplande dag hier lekker te laten schieten en meteen door te reizen naar de volgende bestemming: Sabang. Hier willen we morgen de underground river bezoeken, één van de pareltjes van de Filipijnen. Heel onlogisch zoals we inmiddels gewend zijn moeten de tickets daarvoor in Puerto Princesa, een plaats drie uur verderop, aangeschaft worden. Althans, opgehaald worden, de betaling vindt dan weer plaats in Sabang. Dus we lieten ons met de tricycle naar het kantoortje rijden om vervolgens door te zoeven naar de busterminal. Hier aangekomen lagen onze tassen opeens al op het dak van ons vervoersmiddel naar Sabang terwijl wij nog druk uit de tricycle aan het klauteren waren. Iets kan dan toch opeens heel snel gaan in Azië. Ons volgende vervoersmiddel was een grote stalen rijdende constructie die nog het meest leek op een uit de kluiten gewassen jeepney. Voor ons was er gelukkig nog een plekje vrij achterin de jeepney, maar drie Franse toeristen die na ons kwamen werden vriendelijk naar het dak verwezen om daar tussen de tassen, kippen en biggetjes plaats te nemen. Prima natuurlijk. Terwijl we nog een tijdje bij de busterminal stonden om echt alle hoeken van de jeepney vol te kunnen proppen viel er een biggetje in een dichtgeknoopte zak van het dak dat vervolgens al krijsend rond begon te zwalken en drukte een vrouw schaamteloos bijna haar tietje in Martijns gezicht om haar meegebrachte kroost te voeden. Ook prima natuurlijk. Jullie begrijpen dat we na alle gruwelijke taferelen die we hier meemaken met al die beesten beiden op het punt staan vegetarisch te worden. Een poosje later begon dan toch echt de trip naar Sabang. De beloofde twee uur werden er natuurlijk drie. Wederom vastgeklemd tussen alles en iedereen hobbelden we in de stalen constructie met nul vering naar de eindbestemming. Gezien onze pech met het weer was het volkomen logisch dat we vervolgens een enorme stortbui over ons heen kregen. Dat de vanwege de regen dichtgeklapte voorruit zonder ruitenwissers inmiddels vol met regendruppels zat en flink beslagen was leek de chauffeur niet te deren, hij scheurde vrolijk verder. Uiteindelijk vielen we drie uur later uit de jeepney en waren we aangekomen in het piepkleine Sabang. Elektriciteit hebben ze hier alleen tussen zes uur 's avonds en zes uur 's ochtends maar gelukkig hebben ze wel die prachtige underground river en een heerlijk strand waar we vanmiddag al lekker op hebben gezeten. Niet in de zon natuurlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Ook hier werden we opgemerkt door twee kleine meisjes die onze camera erg interessant vonden en driftig begonnen te poseren. Het volgende project was het ingraven van mijn voeten in het zand. We hopen dat het weer de komende tijd om gaat slaan, want wat zon kunnen we tijdens onze activiteiten op de Filipijnen wel gebruiken. Vanwege ons verblijf op Palawan zijn we gisteren ook weer begonnen met het slikken van de malariapillen, dus naast lekker weer hopen we ook op een gezonde Martijn die niet weer instort door de pillen. Fingers crossed!
P.S. De foto's zijn dit keer gelukkig allemaal weer te vinden op de site, net als het filmpje van onze eerste twee weken op de Filipijnen
We waren vorige week al aangekomen in Moalboal, waar we zondag al meteen fijn gesnorkeld hadden. Maandag huurden we een scooter en gingen we op weg naar de Kawasan Falls. Na een mooie rit langs de zee en een korte wandeling de jungle in kwamen we bij de prachtige waterval aan. Van de rots stortte het water naar beneden om uit te komen in een kraakhelder en felblauw meertje. Het had nog het meeste weg van zwemmen in een zwembad maar dan heerlijk zonder die chloorlucht. Fantastisch om dit zo midden in de natuur aan te treffen. Na heerlijk een poosje in het water te hebben rondgesparteld en allebei heel dapper vanuit het kleine grotje achter de waterval door de waterval heen te zijn gezwommen was het tijd om de andere twee watervallen te bekijken. Aangezien we inmiddels nogal verwend zijn na alles wat we gezien hebben deze trip konden we van deze watervallen niet echt meer onder de indruk raken. Maar het was alsnog een fijn plekje om te lunchen. Tot dat nieuws bekend werd bij de mieren die zich tot dan toe goed verscholen hadden en we het voor gezien hielden. Onze volgende stop was White Beach. Een fijn strand in de buurt van Moalboal. Het weer zat niet helemaal mee maar we moesten en zouden op het strand liggen. Deze gedachte deelden de andere bleke westerlingen op het strand met ons die net als wij dapper bleven liggen toen het tot overmaat van ramp begon te regenen en de locals er vandoor gingen. Gelukkig bleef het bij een kort buitje en werd het later die middag toch nog redelijk weer.
De volgende dag stond een dagje bakken op het strand en snorkelen op de planning. Helaas zat het weer niet mee en was het zwaar bewolkt. Die ochtend hebben we ons vermaakt met het plannen van de trip naar Java over een paar weken en 's middags hebben we op het strand toegekeken hoe andere toeristen wel een poging tot snorkelen deden en daarbij half verzopen aanspoelden omdat de grote golven hun snorkeltjes constant lieten vollopen. Eigenwijs van hen, hilarisch voor ons. Bij de locals zijn we nog steeds populair. Dit keer merkten twee kleine meisjes ons op, die vervolgens bleven hangen om mij een semi professionele, maar eigenlijk best lekkere massage te geven. 's Avonds gingen we lekker een hapje eten met onze Nederlandse buurvrouw. Het was een hele gezellige avond, totdat ze met het nieuws kwam dat de regering het gebied in de Filipijnen waar een negatief reisadvies voor geldt had uitgebreid. Dit vanwege een reële kans op terroristische aanslagen op burgerdoelen en kidnappingen. Sinds kort hoorde daar nu ook de kust van Bohol bij, het eiland waar wij een dag later naar zouden afreizen. Dit gooide even roet in het eten, want een negatief reisadvies negeren leek ons gezien de berichten uit het zuiden van de Filipijnen niet echt aantrekkelijk. Nog een paar dagen rondhangen in Moalboal waar we het nu wel gezien hadden echter ook niet en we hadden nou eenmaal nog wat tijd te doden omdat we zondag pas naar Palawan zouden vliegen. Uiteindelijk besloten we toch een dag langer in Moalboal te blijven om nog even na te denken en eventueel naar alternatieven voor die komende dagen te zoeken.
Woensdagochtend besloten we na wat uitzoekwerk de volgende dag toch naar Bohol te gaan, er vanuit gaande dat het allemaal wel los zou lopen. 's Middags trok de bewolking die er die ochtend helaas weer was gelukkig weg en konden we lekker gaan snorkelen. Het was weer een groot succes want na een tijdje rond gezwommen te hebben, kwamen we de zeeschildpad van een paar dagen geleden weer op het spoor. We snelden er met de camera achteraan om de schildpad in actie op camera te krijgen en voor we het wisten waren we een enorm eind uit de kust en moesten we tegen de stroming in terug zien te komen. Maar het was het waard, want wat was dit gaaf om te zien! Naast de schildpad waren er die middag nog veel meer gave dieren te zien, dus het was een geslaagde snorkeltrip.
Donderdag verlieten we Moalboal dan toch echt. Na het weerbericht van Bohol en Palawan te hebben vergeleken hebben we zelfs nog gekeken naar de opties om de vlucht van zondag om te boeken en eerder naar Palawan af te reizen. Hier bleek helaas een te groot prijskaartje aan te hangen en dus gingen we alsnog met de bus weer terug naar Cebu om daar de ferry naar Bohol te nemen. Het was dus op z'n zachtst gezegd een paar dagen wikken en wegen daar in Moalboal. De trip die dag zag er als volgt uit: tricycle, bus, wandeling, ferry, tricycle en tot slot een jeepney om uiteindelijk om zeven uur 's avonds in Alona Beach aan te komen. De weersvoorspellingen waren ook hier helaas niet fantastisch, dikke pech. We besloten de volgende dag toch een scooter te huren voor een roadtrip naar de attractie waar onze hele trip naar het tegenwoordig schijnbaar levensgevaarlijke Bohol om te doen was: de Chocolate Hills. Dit is een vrijwel vlak plateau waarop in een gebied van ongeveer vijftig vierkante kilometer bijna 1300 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels te vinden zijn. Ze hebben door verwering en erosieverschijnselen deze vorm gekregen en zijn begroeid met gras dat in het droge seizoen een chocoladebruine kleur krijgt, vandaar de naam. Het was de tocht van zestig kilometer heen en zestig kilometer terug zeker waard, want het was een heel apart en grappig verschijnsel om te zien. Helaas was het weer inderdaad zoals voorspeld en viel de regen met bakken uit de hemel. We besloten even lekker op te drogen en op te warmen met, hoe toepasselijk, hot chocolate, die vers op het vuur werd gekookt van chocola uit de regio. Het bocht was helaas niet te drinken.
Zoals ik al vertelde verbleven we op Bohol in Alona Beach omdat we op Bohol ook graag wat tijd op het strand hadden willen vertoeven en Alona Beach een prachtig strand zou moeten hebben. Van dit strand hebben we gisterochtend vijf hele minuten genoten voor we op de opnieuw vrij bewolkte dag terug naar Cebu reisden. Na al een tijdje langs de weg te hebben gestaan om in een jeepney te kunnen springen als die voorbij zou komen, werden we ongeduldig, gooide ik m'n blonde vlecht in de strijd en zaten we een minuut later in een tricycle voor een verrassend goedkoop ritje naar de ferry. De zon scheen zowaar, dus we hebben tijdens de tocht terug naar Cebu heerlijk op het buitendek vertoefd. Die avond aten we bij de Thai bij ons hotel om de hoek die we tijdens ons eerste verblijf in Cebu ontdekt hadden en waren we weer even terug in Thailand, heerlijk!
Vanochtend stonden we in alle vroegte op om de vlucht naar Puerto Princesa op Palawan te halen. Met dit keer maar een half uurtje vertraging kwamen we om kwart over tien aan op het vliegveld van Puerto Princesa. Na vanuit de lucht al gezien te hebben dat er geen strand te bekennen was en we de Filipijnse steden liever laten voor wat ze zijn, besloten we onze geplande dag hier lekker te laten schieten en meteen door te reizen naar de volgende bestemming: Sabang. Hier willen we morgen de underground river bezoeken, één van de pareltjes van de Filipijnen. Heel onlogisch zoals we inmiddels gewend zijn moeten de tickets daarvoor in Puerto Princesa, een plaats drie uur verderop, aangeschaft worden. Althans, opgehaald worden, de betaling vindt dan weer plaats in Sabang. Dus we lieten ons met de tricycle naar het kantoortje rijden om vervolgens door te zoeven naar de busterminal. Hier aangekomen lagen onze tassen opeens al op het dak van ons vervoersmiddel naar Sabang terwijl wij nog druk uit de tricycle aan het klauteren waren. Iets kan dan toch opeens heel snel gaan in Azië. Ons volgende vervoersmiddel was een grote stalen rijdende constructie die nog het meest leek op een uit de kluiten gewassen jeepney. Voor ons was er gelukkig nog een plekje vrij achterin de jeepney, maar drie Franse toeristen die na ons kwamen werden vriendelijk naar het dak verwezen om daar tussen de tassen, kippen en biggetjes plaats te nemen. Prima natuurlijk. Terwijl we nog een tijdje bij de busterminal stonden om echt alle hoeken van de jeepney vol te kunnen proppen viel er een biggetje in een dichtgeknoopte zak van het dak dat vervolgens al krijsend rond begon te zwalken en drukte een vrouw schaamteloos bijna haar tietje in Martijns gezicht om haar meegebrachte kroost te voeden. Ook prima natuurlijk. Jullie begrijpen dat we na alle gruwelijke taferelen die we hier meemaken met al die beesten beiden op het punt staan vegetarisch te worden. Een poosje later begon dan toch echt de trip naar Sabang. De beloofde twee uur werden er natuurlijk drie. Wederom vastgeklemd tussen alles en iedereen hobbelden we in de stalen constructie met nul vering naar de eindbestemming. Gezien onze pech met het weer was het volkomen logisch dat we vervolgens een enorme stortbui over ons heen kregen. Dat de vanwege de regen dichtgeklapte voorruit zonder ruitenwissers inmiddels vol met regendruppels zat en flink beslagen was leek de chauffeur niet te deren, hij scheurde vrolijk verder. Uiteindelijk vielen we drie uur later uit de jeepney en waren we aangekomen in het piepkleine Sabang. Elektriciteit hebben ze hier alleen tussen zes uur 's avonds en zes uur 's ochtends maar gelukkig hebben ze wel die prachtige underground river en een heerlijk strand waar we vanmiddag al lekker op hebben gezeten. Niet in de zon natuurlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Ook hier werden we opgemerkt door twee kleine meisjes die onze camera erg interessant vonden en driftig begonnen te poseren. Het volgende project was het ingraven van mijn voeten in het zand. We hopen dat het weer de komende tijd om gaat slaan, want wat zon kunnen we tijdens onze activiteiten op de Filipijnen wel gebruiken. Vanwege ons verblijf op Palawan zijn we gisteren ook weer begonnen met het slikken van de malariapillen, dus naast lekker weer hopen we ook op een gezonde Martijn die niet weer instort door de pillen. Fingers crossed!
P.S. De foto's zijn dit keer gelukkig allemaal weer te vinden op de site, net als het filmpje van onze eerste twee weken op de Filipijnen
Weer een leuk verhaal, met avonturen. Mooie onderwaterfoto's. Jammer dat er soms wat regen valt. Tot de volgende keer maar weer.